Bajka dla dzieci - Kryształowa brama cz.2
Gdy wrócili zaczęli myszkować po kątach wściekli, że pożywienia nie znaleźli wcale. Ten i ów sięgał po nóż zakrzywiony, by swoją złość wyładować na bezbronnych.
- Niech mi się żaden nie waży zabijać! - do porządku przywołał ich wódz Jednoręki. - Ktoś musi nas żywić, czyż o tym nie wiecie?!
Opuścili góry nazajutrz wieczorem, wędrowali dalej przez nocne godziny, które po dniach upalnych zdały się wytchnieniem. Świtem dotarli na trakt tak zniszczony, co raczej nazwać można go bezdrożem. Coś jednak pchało ich tym gościńcem, jak widać dawno nieuczęszczanym.
Ali Jednoręki zarządził postój. Czas najwyższy był, by napoić konie zaprzęgnięte do wozów, zjeść coś, napić się i odpocząć nieco. Nie chciał niepokoić swoich towarzyszy, ale dziwnie się poczuł, gdy na tę drogę wjechał. Może przyczyniło się do tego zagęszczone powietrze, że trudno było oddychać? - nie wiedział, jedynie wyczuwał... Wyprzęgnięte konie, dopiero co napojone, odpoczywały ciężko oddychając. Znużeni wędrowcy pokładli się pokotem i zasnęli.
Tymczasem słońce wypełzło zza gór i robiło się bardzo gorąco. Ali kazał przytaszczyć kotły pełne wody zrabowanej mieszkańcom. Każdy zbir napił się tej wody do woli, nie wiedzieli bowiem, kiedy następny postój herszt zarządzi. Gdy szykowali się do dalszej drogi wypita woda już dawała się we znaki. Słona i gorzka paliła przełyki, skręcała bólem żołądki.
Już zaniechali zaprzęgania koni, cały dobytek zostawili za sobą. Gnali wciąż naprzód po pustym gościńcu, przeklinając tubylców oraz boga Akwę.
Nagle... zobaczyli tę cudowną bramę. Cała z kryształu mieniła się w słońcu. Przepiękna taka, aż dech zapierało, wysoka i rozległa, że wzrokiem ogarnąć jej rozmiarów nie sposób.
Za tą zaporą, zda się nie do przebycia, była energia dawno uwięziona, żywioł ujarzmiony od wielu pokoleń. Oni jednak jej piękna nie widzieli wcale, chcieli tylko ugasić nieznośne pragnienie. Dopadli do bramy. Łomami walili w kryształowe wrota. Tu oraz ówdzie powstały pęknięcia. Przytykali do nich swe spragnione usta sącząc czystą wodę... i odczuli ulgę. Ale im wszystkiego było mało, rozwalali dalej tę cudowną bramę. Próżno Ali Jednoręki próbował ich powstrzymać - jego rozkazy już się nie liczyły.
Wreszcie z wielkiej wyrwy uwolniona woda runęła swym ogromem na chciwych złoczyńców, porwała ich ze sobą. Nikt nie słyszał potem czy powódź przeżyli. Herszt tej groźnej bandy jednak przeżyć zdołał.
Bóg Akwa w szczerbie bramy stworzył śluzę, która miała dozować wodę dla krainy. Ali Jednoręki został jej strażnikiem. Minęło trochę czasu nim kraina dobrze nawodniona, zazieleniła się jak przed wiekami. Wróciło szczęście i dobrobyt w te strony; a ludzie, jak w zamierzchłej przeszłości znów czcili boga Akwę.
