Wierszyk dla dzieci - Bóbr
Z drzew gałęzi, mułu, liści
Stado teren wokół czyści.
Blisko wody, gdzie jest ziemia,
Bobry wznoszą swe żeremia.
Tylko jak ten bóbr tam wchodzi?
A, pod wodę sobie schodzi.
Tam ma swoje wejścia tajne
Pomysłowe to i fajne.
Na powierzchni i pod wodą
Bóbr się rusza ze swobodą.
Świetny pływak, co nurkuje –
Za dnia śpi, a w noc żeruje.
Futrem ma pokryte ciało,
By go w zimie dobrze grzało.
W palcach stopy – błonka pławna,
To u bobra rzecz zabawna.
Uszy, oczy oraz nozdrza
W jednej linii – cecha bobrza.
Z wody tylko się wychyli
I niczego nie pomyli.
Bóbr kontrolę tak sprawuje,
Teren bacznie obserwuje.
Ogon długi, bardzo płaski.
Ten ma łuski i bez łaski,
Bo ogonem bóbr się broni,
A należy do gryzoni.
Zęby bobra to siekacze –
Ostre bardziej niż dziurkacze.
One rosną jemu stale,
Więc są mocne niebywale.
Człowiek powie – bóbr niedobry,
No bo przecież takie bobry
Wciąż ścinają drzewa w lesie.
Gdzie ten bóbr je potem niesie?
Bóbr gałęzie młode zjada,
Zatem drzewa ciąć wypada.
Korę, liście bóbr gromadzi.
Czego nie zje, w wodę wsadzi.
Ma na zimę – mądra główka.
Zimą woda – to lodówka.
A na wodzie wznosi tamy.
Ale po co? – zapytamy.
Poziom wody reguluje,
Ma swobodę, gdy żeruje.
Więc buduje całe życie
I naprawia należycie.
Taka już natura bobra,
Że pilnuje swego dobra.
