Bajka dla dzieci - Królewna i Rodzeństwo - część druga opowiadania
Wieczorem, kiedy babcia kładła się spać, Patryk przekazał siostrze i bratu to, co usłyszał idąc po pieczywo.
- Żartujesz!? – rzucił zaskoczony Marcin.
Emilia mimo, że również była zaciekawiona, wcale nie podchodziła do tego tak entuzjastycznie.
- Może i byłaby to fajna przygoda – stwierdziła. – Ale jeżeli nie uda nam się stamtąd wrócić. To co? Może czyha tam jakiś dziad i tylko czeka na takie gąski jak my.
- Ech… dziewczyny! – zakpił Patryk. – Nie wiecie, co to adrenalina…
- Właśnie, że wiemy – przerwała mu. Była szczerze oburzona ich zachowaniem – nie zdajecie sobie w ogóle sprawy z powagi sytuacji…
- Ooo – skwitował Marcin.
- Zaczyna się – rzekł Patryk, ale po chwili dodał. – Mamy uklęknąć?
Marcin nie wytrzymał i ryknął śmiechem. Po kilku sekundach oboje się śmiali.
- Przestańcie! – krzyknęła siostra. – Macie po piętnaście lat, a zachowujecie się jak trzyletnie bachory.
Podziałało. Chłopaków zatkało.
- Pójdę z Wami – dodała. – Ale nie oznacza to, że będę miała z tego jakąś frajdę. Jakby co… - wskazała palcem na Patryka. – To to był twój pomysł.
- Spokojna głowa siostrzyczko – powiedział. – Gotowi na przygodę?
- O ile babcia już śpi, to tak – rzucił Marcin i teraz wszyscy zarechotali.
Śmiali się dobre pięć minut i już myśleli, że obudzili babcię, ale całe szczęście nie.
Marcin wyjrzał z pokoju.
- I jak? – dopytywał się Patryk.
Marcin wrócił do nich z uśmiechem na twarzy.
- Chrapie tak głośno, że wybuch bomby by jej teraz nie obudził…
- W takim razie droga wolna – powiedziała Emilia. – Chodźmy, póki mam jeszcze chęć.
Po cichu wymknęli się z pokoju. Mimo, że babcia chrapała i była głucha na jedno ucho, to drugie miał niesamowicie wyczulone. Zaczęli schodzić po drewnianych schodkach, które co jakiś czas niemiłosiernie skrzypiały. I w tych właśnie momentach rodzeństwo zamierało i oczekiwało na reakcję od strony babci.
Reakcją było jej głośne chrapanie.
Schody zaskrzypiały dwa razy, ale babcia ani drgnęła. Rodzeństwo odetchnęło z ulgą…
Po chwili opuścili budynek i znaleźli się na ogarniętym przerażającą ciszą podwórku.
- Którędy teraz? – odezwał się Marcin.
Patryk spojrzał na niego i rzekł:
- W stronę lasku. Słyszałem od tych gości, że za tym laskiem znajdują się schody.
- No to na co czekamy – rzuciła Emilia. – Chcę to mieć już za sobą.
Ruszyła z miejsca, ale Patryk złapał ją za rękaw.
- Co znowu?
- Ponoć w nocy pilnują wioski jacyś ludzie – zwrócił uwagę siostrze. – I ponoć ci, co panoszą się wtedy w nocy muszą się gęsto tłumaczyć. Nie ukrywam, że wcześniej ci śmiałkowie zostają zaprowadzeni do swoich opiekunów. A opiekunem twoim, moim i Marcina jest babcia. Przekonałaś się już nie raz jaka potrafi być zła.
- Co więc proponujesz?
- Kiedyś bawiłem się tu i znalazłem dziurę w ziemi, która prowadzi pod płotem na drugą stronę.
Marcin z uwagą wysłuchiwał tej wymiany zdań.
- Gdzie jest ta dziura? – odezwał się nagle. – Chyba nie będziemy tu tak stać do śmierci.
- Chodźcie – ponaglił Patryk.
Ruszyli przed siebie z uwagą kontrolując sytuację. Gdyby ktoś się pojawił, czmychną w pobliskie krzaki i poczekają, aż sobie pójdzie. Jednak nikt się nie pojawił. Mimo to ich wędrówka trwała w napięciu, chociaż byli w teoretycznie bezpiecznym miejscu.
Do miejsca z dziurą w ziemi dotarli po około 15 minutach ostrożnego marszu.
