Czytaj bajki dla dzieci

Bajka dla dzieci - O Niebieskim Guziku

Był sobie raz
w góralskiej chatce
na pewnej makatce
Guzikowy Las

Na czubku drzewa, w samym środku tego lasu mieszkał guziczek koloru niebieskiego.
- Temu to dobrze – mawiały inne guziki – stamtąd ma najlepszy widok na cały las. I góralską izbę.
Cieszył się z tego widoku i Niebieski Guziczek. I że do nieba mu było blisko, też się cieszył. Cóż z tego, że tylko makatkowego z wacianymi obłokami. I tak lubił w nich bujać i robił to całymi godzinami.
Tak się pewnego dnia tak się rozbujał, że aż upadł na drewnianą podłogę pod drzewem, pod lasem i pod całą makatką. Nie było to przyjemne i zakończyło się nawet lekkim zadrapaniem. Nie miał czasu Niebieski Guziczek się nad sobą użalać,
bo z rozpędu potoczył się jeszcze na wskroś izby,
a że drzwi były akurat uchylone,
to jeszcze przez próg
na miękką ziemię.
Guziczek nie czuł nigdy wcześniej chłodu, bo gospodarz pilnował, żeby w izbie zawsze było napalone. Nie znał też zapachu ziemi. Leżał więc sobie spokojnie, upajał chłodem i zapachem ziemi, kiedy zerwał się wiatr.
Wiatr nie był dla Guziczka zbył łaskawy. Toczył go i popychał, obracał i podrzucał do góry. Tak przetoczył się Niebieski
przez kamienny chodniczek,
błotniste pole
i wpadł do wartkiego strumienia.
Strumień poniósł go daleko
i porzucił na miękkim mchu w środku lasu.

Cóż to był za dziwny las! Na gałęziach, zamiast guzików, zielone liście dygotały i szeleściły na wietrze.
- Nie bardzo tu pasuję – zmartwił się w pierwszej chwili Guziczek, leżąc bez ruchu w tym obcym lesie.
Nie zdążył się Niebieski tym długo pomartwić, gdyż nie minęły dwie chwilki, jak leśną dróżką przybiegła Mała Dziewczynka.
- Znalazłam guziczek! Zobacz, zobacz mamo! – zawołała z dumą.
Mama przyszyła go do płaszcza Dziewczynki w miejscu po innym guziku. Było to wyjątkowe miejsce, przy samej szyi. Niebieski pasował tam idealnie. Było teraz wiele ważnych zajęć i nie miał czasu na bujanie w obłokach. Pilnował, by zimą szalik trzymał się na swoim miejscu i aby jesienne wiatry nie porwały jej apaszki.
I tak zima mijała za zimą i za jesienią jesień. Mała Dziewczynka urosła. Pewnego dnia kupiła nowy płaszcz, a ten, z którego wyrosła, powiesiła w ciemnej szafie.
Guziczkowi nie podobało się to miejsce, chociaż otulały go ciepłe i miękkie futra. Postanowił więc spróbować starej sztuczki. Zaczął bujać się, wiercić i kiwać, aż spadł na dno ciemnej szafy. Nie był to przyjemny upadek, a jeszcze mniej to, co nastąpiło po nim.
Cóż to był za hałas przeraźliwy i wrzawa! Przez długą trąbę do ciemnego brzucha wciągnął Guziczka Prawdziwy Potwór! Guziczek obracał się i toczył, trząsł i podskakiwał. Znów obracał się i toczył…
i tak w kółko razy tyle, że już sam nie wiedział ile.
Kiedy wrzawa ucichła, a wirowanie ustało, Guziczek osiadł na dnie potworowego brzucha. Było ciemne, duszne i pełne kurzu. Sam nie wiedział, kiedy zapadł w głęboki sen.
Śniło mu się, że skakał po wacianym chmurkach,
w tango ruszył z motylem,
w miękką trawę dał nurka.
Na pokładzie chusteczki pięknie haftowanej
latał, jak gdyby była magicznym dywanem.
Najpierw między gwiazdami, potem prosto do słońca
i poleciałby dalej, gdyby sen nie miał końca…
Sen, jak to sen, miał jednak swój koniec. Kiedy Niebieski Guzik się wreszcie obudził, ku swojemu wielkiemu zdumieniu zobaczył, że nie znajduje się już w ciemnym, zakurzonym brzuchu, lecz na szczycie olbrzymiej góry.
Góra usypana była z przeróżnych ciekawych rzeczy. Znalazł się tam Złamany Ołówek, Spalona Zapałka i Dziurawy Balon. Uwagę Niebieskiego przykuło jednak coś zupełnie innego. Otóż całkiem nieopodal leżał podobny do niego Guzik. Był tak samo okrągły, nieduży i niebieski. Tylko zadrapanie miał w innym miejscu.
Guziczki poturlały się w swoim kierunku i tak niefortunnie zderzyły, że się aż zachwiały, zakręciły i potoczyły zboczem góry na sam jej dół
i dalej przez pusty plac,
chodnik,
ulicę
i trawnik
aż na ścieżkę w parku, gdzie się zatrzymały.
Tą samą ścieżką przybiegł Mały Chłopiec. Zauważył guziczki, podniósł je i zaniósł swojemu tacie.
- To niespotykane. Zgubionych guzików nie znajduje się raczej parami – zdziwił się tata i postanowił ich nie rozdzielać. Przyszedł mu też zaraz do głowy pewien pomysł i aż sam się do siebie uśmiechnął.
Już następnym razem ta sama ścieżka w tym samym parku zobaczyła Małego Chłopca z Wełnianym Misiem,
najlepszym towarzyszem do bujania w obłokach
i fruwania między gwiazdami.
Misio miał piękne niebieskie oczka, lekko tylko zadrapane.

Na próżno głowił się gospodarz, co też stało się się z dwoma niebieskimi guzikami, które zniknęły z jego makatki.